MFA Pouw Solutions

Na een lange tocht zijn we weer bij Peter en Chilla in het guesthouse van El Neleen University. Hier hebben we een fijne kamer met eigen badkamer en 3 gekko’s 🙂 Zondag gaan we met een minibus naar Shendi.

Ondertussen heb ik vandaag mijn terugvlucht gewijzigd. Ik zou de 14e terugkomen in Nederland, maar omdat 3 weken alleen in Sudan toch wel alleen is en ik sommige mensen (lees: heel veel mensen en sommige in het bijzonder 😉 ) toch wel heel erg mis, kom ik een weekje eerder terug. Tevens bied mij dit de mogelijkheid om iets langer dan 10 dagen mentaal te switchen tussen Sudan en de VS 😛

Mijn nieuwe vlucht vanuit Karthum naar Istanbul zal dus 6 april zijn. Dan ben ik een nachtje in Istanbul. Volgens Turkish Air zit er een hotelovernachting bij het ticket, prima! 😀 En dan vlieg ik maandag 7 april om 8 uur ‘s ochtends met vlucht TK1951 naar Amsterdam waar ik volgens mij dan om 10.35 aankom.

Nu 2 dagen weekend / vakantie vieren en opladen voor onze volgende college’s!

Vanmiddag een erg leuke en mooie ceremonie bijgewoond om de cursus in Damazien af te sluiten. Dit eindigde met een cultureel hoogstandje, namelijk een traditionele dans en muziek groep. Nu slapen, morgen om 5uur heerlijk 8 uur in de auto zitten, op naar Karthum!

Sudan, een gigantisch land met nog grotere verschillen. Karthum is niet te vergelijken met de rest van het land en zelf wij komen niet in aanraking met het ‘echte’ Sudan… Ed Damazien lijkt dan heel Afrikaans en in onze ogen dus Sudanees, maar wij in realiteit hebben alleen maar contact met de Universiteiten. De werknemers verdienen goed en studenten komen uit rijkere families. De Universiteiten worden gefinancieerd door de regering en een goede baan krijg je hier als ‘normaal’ mens ook niet.. We worden door een chauffeur van het guesthouse naar de faculteit en terug gereden en ze vinden het vreemd wanneer we ons ‘s avonds buiten de hoge muren van onze compound willen begeven. Nu is het na zonsondergang ook bijzonder donker zonder straatverlichting, dus dat hebben we ook afgeleerd, maar we zouden het leuk vinden om meer contact met de ‘normale’ mensen te hebben. Het eten en drinken dat we krijgen is zoveel mogelijk, naar hun idee, naar westerse maatstaven, waardoor we denken lekker ‘echt’ Sudanees te leven, maar de realiteit is anders. Het uitvallen van water en elektriciteit komt nog het meest in de buurt van Sudanees leven omdat we hier zelfs van toiletpapier zijn voorzien. Zelfs de geiten buiten de muren weten dat het gras hier groener is en het enorme guesthouse is het enige huis met een grote en vooral groene tuin. Zodra een poortdeur niet goed is afgesloten stormen hele hordes geiten en schapen naar binnen om zit tegoed te doen aan het gras en de verse blaadjes van de verschillende fruitbomen.

Het bezoek aan de dam en aan de high-tech boerderij, waarover deze post eigenlijk zou gaan, is alleen maar dankzij goede contacten van de mensen hier. Voor ons natuurlijk heel leuk, maar het zet je wel aan het denken over de dictatuur, bureaucratie en in hoeverre dit allemaal niets meer betekent wanneer je de juiste mensen kent. Hoe krom het is dat mensen hier in lemen hutjes wonen terwijl wij hier al meerdere banen aangeboden hebben gekregen met salarissen die veel hoger liggen dan in Nederland. Erg leuk om per jaar een maand of 2 even naar Sudan te gaan, eten en onderdak te krijgen en flink geld te verdienen. Maar voor wie werk je? Uiteindelijk voor de regering die alleen maar z’n eigen zakken wilt vullen en 85% van het BNP uitgeeft aan wapens! En niet aan goede opleidingen, schoon drinkwater en de gezondheidszorg. Laat staan voor de mensen in het zuiden, daar wordt door de regering helemaal niet naar gekeken. 100 km naar het zuiden is 100 jaar terug in de tijd.

De goede Universiteiten en grote bedrijven dragen uiteindelijk wel iets bij aan het welzijn van de mensen, maar wanneer de helft van de winst naar de regering gaat zullen de verschillend tussen arm en rijk alleen maar groter worden. Nu moeten we ook weer niet denken dat de mensen het hier heel slecht hebben. Althans wat wij ervan zien. Natuurlijk zijn er mensen die onder erbarmelijke omstandigheden leven, maar de mensen in de grotere dorpen en steden hebben een dak boven hun hoofd, eten en drinken. Naar onze westerse maatstaven hebben ze het heel slecht zonder luxe zoals warm water, elektriciteit, telefoon en internet, maar willen ze zelf wel leven met deze luxe? Zijn ze er aan toe? Ze zijn dit altijd zo gewend en uiteindelijk zal dit ook ontwikkelen en zal hun luxe toenemen. Maar ik denk niet dat ze hier gelukkiger worden wanneer we ze plots in een ‘westers’ huis zetten en allerlei westerse luxe voorschotelen. De grote verschillen in cultuur en ontwikkeling zorgen ervoor dat het lastig is om de juiste hulp te bieden, waarschijnlijk omdat wij (westerlingen) voor de Soedanezen gaan bedenken wat wij denken dat ze nodig hebben, terwijl hun behoeften heel ergens anders liggen.

Ook het les geven aan de Universiteit zal dus misschien verkeerde hulp aan de verkeerde mensen zijn. En van het idee dat ik hier ontzettend goede ontwikkelingshulp uitvoer ben ik dus al reeds afgestapt. Wel is het zo dat de Universiteiten zelf aangeven dat ze deze cursussen willen. Hierdoor kunnen we onze kennis wel overbrengen op een groep enthousiaste en gemotiveerde mensen. Hier in Damazien heb ik de indruk dat ze de opgedane kennis wel vooral proberen te gebruiken om de gemeenschap te dienen. Hopelijk voegt onze aanwezigheid dus toch nog iets toe en komt het ook uit bij de mensen die het nodig hebben.

Echte hulp is meer nodig bij de vluchtelingen die al hun hebben en houwen achter hebben moeten laten, zoals in Darfur of in de minder gezellige gebieden in het zuiden. Hier is honger en armoede, maar daar kan je als individu weer niets uithalen… Dat moeten we overlaten aan hulporganisaties of grote bedrijven, maarja, met de boycot door ongeveer de rest van de wereld zijn die mogelijkheden ook erg beperkt…

Voor zo ver de diepgaande gedachtegangen over dit land met vele kanten, nu toch nog maar een stukje over de boerderij… een katoenplantage, enorm! Met high-tech combines en enorme velden katoenplanten en andere gewassen. In totaal zo’n 200.000 hectare (wat heeft een normale boerderij in Nederland?) Volgens mij niet zo’n 20 vierkante km katoenplanten! En dit was nog maar een kleine boerderij! Of dit goed is voor de nomaden en de lokale boeren en mensen… dat hangt er net vanaf met wie je praat…

Wat wel grappig is, is dat ze hier ook erg met het opwarmen van de aarde bezig zijn en erg graag veel biobrandstof willen gaan produceren. En met het enorme ongebruikte oppervlakte aan land, kunnen ze flink wat gewassen die hiervoor geschikt zijn verbouwen, maarja, normaals, tegen welke kosten… en wie worden er uiteindelijk beter van?

Zo te zien loop ik telkens tegen dezelfde vragen aan… ach in ieder geval weer een paar leuke foto’s

Dit is de laatste post vanuit Damazien. In plaats van woensdag vertrekken we donderdag weer naar Karthum, want ze willen ons nog meenemen naar een andere boerderij ofzo.. In Karthum blijven we ook iets langer dan gepland, dan gaan we zondag naar Shendi, waar we dan tot en met vrijdag blijven… Inshallah

Na een falend eerste stukje met wat foto’s, nu eindelijk een echt bericht over het mooie Damazien! We zitten hier immers al weer langer dan een week en we gaan komende woensdag alweer terug! Daarom hier een korte, doch uitgebreide uiteenzetting van onze ervaringen hier 😀

Na onze aankomst vorige week woensdag hebben we dus heerlijk gegeten en zijn daarna snel gaan slapen. De volgende dag lekker ontbeten in een mooie, groene tuin. Met bananenbomen, mangobomen, dadelbomen, Limoenbomen en heel veel beestjes. De meesten lief en onschuldig, andere grootsch en angstaanjagend.. maar gelukkig nog geen confrontaties gehad, behalve met enorme sprinkhanen die je bespringen, maar dat went vanzelf…

We hebben een eigen kok, Saad, een aardige man die speciaal voor ons naar dit guesthouse is gehaald. Het guesthouse is ook nieuw, vorig jaar moest er gekampeerd worden in de lemen hutjes waarin ook de lokale bevolking leeft. Nu hebben ze dit gekocht of geleend, beetje vaag verhaal, maar Saad zit er dus met z’n hele familie, die ook weer ergens anders woont.. Zijn zussen doen de was en z’n vader (de oude man) slaapt de hele dag en loopt rondjes. Ach, het is gezellig en we hebben een eigen kamer met stukkende airco en herriemakende ventilator.

Mart, Louk en Flo waren hier ook 2 dagen, maar Louk en Flo zijn nu alweer in het luxe NL en Mart is weer terug in Karthum. We hebben eerst samen alle faculteiten van de Blue Nile University bezocht. En daarna met allemaal decanen en directie gepraat. Ook met de oprichter, het is nog maar een jonge Universiteit (10 jaar). Uiteindelijk zijn we naar ‘onze’ faculteit geweest met allemaal Mechanical Engineering Workshops en een Internet Computer Lab! Helaas zonder internet, maar met erg nieuwe computers. Hierop hebben we de volgende dag meteen allemaal LabView geinstalleerd. Dat ging vrij aardig, maar toch waren er sommige pc’s met het welbekende Odinga virus…

We kwamen dus op woensdagavond aan. Donderdag kregen we heel Damazien en Rosere te zien (dit is een klein plaatsje naast Damazien, waar we eigenlijk echt zitten) En vrijdag, jaa! In dit land is dat de enige dag van het weekend!! Hebben we dus die computers zitten installeren. Speciaal voor ons ging de faculteit open. Erg aardig. En zaterdag konden we dus meteen beginnen met de cursus. Ongeveer 20 mensen varierend van studenten, assistenten en docenten. Het engels is redelijk en ze kunnen ook redelijk met de computers omgaan, dus een beter begin dan in Al Neleen.

Tijdens de cursus komen er geregeld mensen langs om zich voor te stellen en om e-mail adressen uit te wisselen, zo ook Achmed en Achmed, 2 mannen uit Irak. Ze zijn daar ongeveer een jaar geleden gevlucht, maar hun families zitten nog in het Noorden. Niet zo noordelijk als waar de Turken soms binnen vallen, maar het sneeuwt er wel, logisch. Verder gaan we veel om met Abdel, de decaan van ‘onze’ faculteit. Erg aardig en belangrijk. Goede connecties zijn handig in dit land 🙂

Zijn chauffeur brengt ons elke dag naar de faculteit en terug. En we hebben een soort heel erg belangrijk man bezocht die officieel eigenlijk niets is, maar wel al heel oud en heel belangrijk voor de mensen hier.. Fantastisch land!

Zoals jullie merken lopen mijn herinneringen nu al een beetje door elkaar, maar hopelijk kunnen jullie er toch nog wijs uit worden. Gelukkig staan de foto’s ook altijd door elkaar, dus dan heft dat elkaar mogelijk op, of niet natuurlijk 😛

Tja, elke dag colleges geven, dat gaat prima. We praten wat met de docenten, met Abdel en Achmed en Achmed. Vaak over hoe warm het hier is, maar ook over Irak, Moslims en Achmed(1) begon laatst over een nieuwe film… een Nederlandse film… over.. jup, de Koran. (uit veiligheidsoverwegingen schrijf ik dit ook maar met hoofdletter). Ik wilde typen “Onze grote vrind Wilders”, maar omdat ik hier niet voldoende sarcasme kan uiten type ik dat toch maar niet. Tja.. Gelukkig weten ze hier niet allemaal over deze film en wanneer ze het weten kunnen ze goed onderscheid maken tussen 1 Nederlander met een raar kapsel en Nederlanders die hier colleges komen geven. Al zit mijn haar de laatste tijd ook alles behalve goed 😛 Achmed(1) heeft mij verzekerd dat we ons geen zorgen hoeven te maken. Dat doen we dan ook niet, maar in de omliggende landen hoor je wel steeds meer in het nieuws over deze film, dus interessant kan het zeker nog worden!

‘s Nachts kan het ook best interessant zijn! Eerst natuurlijk de muggen die we met moeite buiten onze klamboes kunnen houden. Dan wordt je soms wakker van een muis die een stuk brood heeft gevonden en dat in de kast aan het opeten is. De oordopjes van Patrick worden regelmatig ontvreemd door hele hordes mieren. Vervolgens worden deze oordopjes dan in duizend stukjes in een hoek van de kamer achtergelaten of meegenomen naar het nest… En soms loopt er een enorme spin over de muur! Er lopen grote spinnen rond, maar deze was echt enorm! Gelukkig hebben we deze kunnen vangen in een long drink glas waarin de spin dan angstaanjagend op z’n achterpoten gaat staan en dan groter is dan driekwart van het long drink glas!!! In de hoop dat dit de laatste in onze kamer was, konden we weer fijn slapen 🙂

Afgelopen dinsdag helaas een beetje ziek geweest, waarschijnlijk een combinatie van indrukken, warmte, vermoeidheid etc. De dokter erbij, allemaal rare pillen met verschrikkelijke risico’s en bijwerkingen. Gelukkig ging het na een dagje rust en bijslapen weer prima.

Na een dag colleges komen we thuis, eten we wat en gaan we op bed liggen. Het is te warm om iets te doen! ‘s Avonds is het wel lekker in de tuin en ook ‘s morgens is dat vooral heerlijk! De kamers zijn dan bloedheet en buiten is het koel. Tot de zon boven de muren komt 🙂 In de tuin in het verder erg fijn. Er vliegen exotische vlinders, heel veel hagedissen en gecko’s. En ook mooie blauwe en rode vogeltjes en een soort van papegaaien. Soms hebben we geen water en heel soms geen stroom. De badkamer is klein en best ranzig, maar veel beter dan in Karthum! De douche is een kraan die iets te hoog is opgehangen. Erg verfrissend! Tenzij er geen water is, dan mag je met een bakje uit de grote reserve waterton water over je eigen hoofd heen gooien 🙂

Het eten is dus goed, alleen de timing is wat bizar… ontbijten doen ze in dit land pas om 11 uur. Wij willen dat graag om half 9, dat is gelukkig geen probleem. Maar de lunch is hier om 5uur. Die willen wij toch wel rond 13u. Dat vinden ze lastig… dus rond 16u krijgen we meestal lunch en dan om 17u avondeten… dat zetten we dan in de koelkast tot we rond 21u weer wat trek hebben. Helaas zijn de porties zo bizar groot dat we het toch nooit allemaal op krijgen. Sinds afgelopen week krijgen we pannenkoeken als ontbijt! Heerlijk! Alleen wel net zo dik als 4 Hollandse pannenkoeken, dus na een halve heb je al een stevig ontbijt.

Donderdag zijn we naar de Dam geweest, deze zorgt voor 50% van de energie van Sudan, van het noorden dan, want het zuiden boeit ze hier niet zo volgens mij… Maarja, zo zijn er meer rare dingen in dit land. Daar kwamen we achter na een gesprek met een VN medewerker uit Canada.. Die was niet zo enthousiast over Sudan. De regering, 85% van het BNP dat naar Wapens gaat, de Oorlog in het zuiden, in Darfur, de situatie hier na de oorlog die hier pas 5 jaar geleden is afgelopen.. Veel mijnen en soms nog wat conflicten. Er zijn veel afspraken, maar niemand houdt zich eraan… Zolang we op de paden lopen is er niets aan de hand, maak je geen zorgen 😛

Ohja, de Dam dus, een zeer goed beveiligd strategisch doelwit, dus ik heb maar geen GPS foto op mijn geoblog gezet 😉 Maar wanneer je met een flinke vaart langs de 2 controle huisjes rijdt ben je eigenlijk al binnen. Daar kregen we een rondleiding in de controlekamer. Op de live omgeving werd alles even voorgedaan en geshowd! Bizar! En daarna liepen we zonder problemen en bescherming de trap af naar de turbines, generatoren etc. Fantastisch! Onderweg kwamen we wat hele gezellige Duitsers tegen, die de software en controlesystemen onderhouden. Erg leuk om allemaal te zien hoe het werkt! Vreemd om zo’n high-tech Dam in zo’n land te zien. Het roept vele vragen op over belangen en politieke verstrengelingen, maar die vragen kan je overal stellen…

Vrijdag hadden we gelukkig weekend! Dus laat ontbeten en de hele dag gelezen, geslapen en geprobeerd om op internet te komen, dat laatste is toen niet gelukt, maar het blijft een leuk tijdverdrijf 😛 ‘s Avonds zijn we met de auto door Damazien gereden, op zoek naar een bruiloft die we niet konden vinden. Toen uiteindelijk maar beltegoed kaarten gekocht voor onze telefoons en ook voor internet! In de hoop dat het dan wel werkt. Op de terugweg toch de bruiloft gevonden, maar die was afgelopen.. toch nog even langs gegaan en gepraat met een aantal mensen die werken aan een nieuwe dam bij Meroe, ten noorden van Karthum, net boven Shendi. Door het stuwmeer kunnen ze stroom opwekken en het land beter en regelmatiger van water voorzien. Helaas moeten hele dorpen wijken en duizenden mensen verhuizen. Hier worden eenvoudigweg suikerfabrieken voor gebouwd waar ze dan wel kunnen werken, opgelost!

Thuis deed gelukkig het internet het met deze fantastische prepaid kaarten! Dus kunnen we weer een verhaaltje posten, wat ondertussen een behoorlijk hoofdstuk uit een slecht boek begint te worden.

Vandaag is het zaterdag en gingen we op bezoek bij een high-tech boerderij. Hierover later meer, want daar zitten ook weer nieuwe foto’s bij 🙂

Een Afrikaans dorp met een giga dam en zonder internet… Veel muggen een verschikkelijke hitte en een Universiteit. Tja.. lees verder op

http://patricklemmers.waarbenjij.nu

En bekijk de foto’s van onze heenreis in onderstaande post.

Te warm om verder te typen 🙂

Het is al laat, dus een kort bericht 🙂 Na een lange tocht (deels) achterin de pickuptruck zijn we in Damazien aangekomen! Verwelkomd met een heerlijk diner in een mooi groot guesthouse kunnen we even ontspannen voordat we morgen de Universiteit en de grote dam gaan bezoeken. Nu erg moe, dus snel meer, maar alles gaat goed en het lijken 2 mooie weken te worden!